Ο ΕΝ ΕΞΕΛΙΞΗ Γ' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Ο ΕΝ ΕΞΕΛΙΞΗ Γ' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

 (του ΑΡΑΒΑΝΤΙΝΟΥ ΑΝΤΩΝΗ)

 

H τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, μας επιφύλασσε τόσα και τέτοια συνταρακτικά γεγονότα που το καθένα από μόνο του θα αρκούσε να οδηγήσει σε ευρύτερες συγκρούσεις, τεράστιες και παγκόσμιες ανακατατάξεις . 

Ας θυμηθούμε κάποια από αυτά:

Η πτώση του ανατολικού μπλοκ και του τοίχους του Βερολίνου, η συνένωση των δύο Γερμανιών , η οικονομική κατάρρευση και η παρατεταμένη ύφεση στη Ρωσία, η ανεξαρτητοποίηση των χωρών της Βαλτικής και των λοιπών δημοκρατιών της πρώην ΕΣΣΔ, η αλλαγή του Status στα Βαλκάνια με την δημιουργία νέων κρατών, η εισβολή του ΙΡΑΚ στο Κουβέιτ και ο πόλεμος στον κόλπο.

Με την χαραυγή του 21 αιώνα μέχρι και σήμερα, εξελίχθηκαν και άλλα τέτοια συνταρακτικά γεγονότα. Η ολοκλήρωση της νομισματικής ένωσης και η ανάδειξη του ηγεμονικού ρόλου της Γερμανίας στην Ευρώπη, το χτύπημα των Δίδυμων Πύργων στην Αμερική, η αλλόκοτη βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη της Κίνας, η αργή αλλά σταθερή ανασυγκρότηση της Ρωσικής οικονομίας υπό την ηγεσία του Πούτιν, η Αραβική Άνοιξη και οι συνέπειες της, η προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία, το Ουκρανικό πρόβλημα, η δημιουργία του Μουσουλμανικού χαλιφάτου κλπ. 

Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι πολλά από αυτά, σαν μια προαναγγελία Θύελλας ή αυτοεπιβεβαιούμενης προφητείας, περιγράφηκαν από τον Philippe Engelhard και τον Samuel Huntington στα βιβλία τους «Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος έχει αρχίσει» και «η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης» .

Όπως και να το δει ο καθένας, η εναλλαγή των αιώνων ήταν μια εναλλαγή μεταξύ Βίας και βιασύνης. Για την βιασύνη δεν υπάρχει ή δύσκολα θα βρεθεί ιστορικά θετική καταγραφή. Από την άλλη, η βία, ιστορικά έπαιξε αρκετές φορές το ρόλο της μαμής που ξεγέννησε το νέο από το παλιό. 

Σήμερα τα αποτελέσματα, οι συνέπειες ή οι παρενέργειες όλων των προαναφερομένων γεγονότων, μας επιτρέπουν, με αρκετή σιγουριά να ισχυριστούμε, ότι βρισκόμαστε στη μέση ενός 3ου παγκόσμιου πόλεμου με οικονομικά μέσα και όπλα. Όμως όσο κακός και αν φαίνεται ο πόλεμος αυτός, η συνεχεία του δεν μπορεί παρά να παραπέμπει σε χειρότερα. 

Αν δεν υπάρξουν έγκαιρα κατάλληλες συμφωνίες, αμοιβαίες υποχωρήσεις και αναγκαίες ισορροπίες, τότε ο πόλεμος αυτός είναι πάρα πολύ πιθανόν να μετεξελιχθεί σε έναν ολοκληρωτικό Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο με στρατιωτικά χαρακτηριστικά. 

Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι πίσω από την ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης στην Ουκρανία και τη δημιουργία του Ουκρανικού προβλήματος, είναι οι ΗΠΑ με ένα κομμάτι της Ευρώπης. Λίγο νωρίτερα, οι ΗΠΑ, για πιο λόγο άραγε, φρόντισαν να τοποθετηθούν νατοϊκοί πύραυλοι κατ’ αρχήν στη Τσεχία και μετέπειτα στην Πολωνία. Είχαν σαφή ανάμειξη στα γεγονότα της Γεωργίας με την Οσσετία και ενεθάρρυναν τους μουσουλμάνους Τσετσένους αυτονομιστές στην διαμάχη τους με την Ρωσία. 

Η οικονομική και νομισματική κρίση στη Ρωσία ούτε τυχαία είναι ούτε αποτέλεσμα μιας λάθους οικονομικής ή επιχειρηματικής πολιτικής εκ μέρους της. Έχει να κάνει με την εσκεμμένη μείωση της τιμής του πετρελαίου, όχι για λόγους που υπαγορεύτηκαν από τις αγορές, αλλά από ξεκάθαρα πολιτικούς λόγους που εξυπηρετούν τους σχεδιασμούς και τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Με δεδομένο ότι το 80% του ΑΕΠ της Ρωσίας προέρχεται από την πώληση των φυσικών της πόρων (φ. αέριο – πετρέλαιο), και την Αμερική να πρωταγωνιστεί στην επιβολή των οικονομικών και εμπορικών κυρώσεων εναντίον της, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης του παραπάνω ισχυρισμού. Οι ΗΠΑ θέλουν μια Ρωσία περιορισμένη και ελεγχόμενη από αυτούς.

Από την άλλη, η έλλειψη αναπτυξιακής πολιτικής και η επικράτηση υφεσιακών – αντιπληθωριστικών πολιτικών, δημιουργούν περεταίρω προβλήματα στην αμερικάνικη οικονομία, ανεξάρτητα αν οι ΗΠΑ δείχνουν να σφυρίζουν αδιάφορα. Γνωρίζουν καλά, πάρα πολύ καλά, ότι η συνέχιση των υφεσιακών πολιτικών θα οδηγήσει την οικονομία τους σε ακόμα πιο δύσκολη κατάσταση. 

Από το 2008 έως σήμερα το παγκόσμιο χρέος έχει αυξηθεί περίπου κατά 20% και έχει εκτιναχθεί στα 200 τρίς εκατομμύρια δολάρια ποσό που ισοδυναμεί με το 290% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς, η διόγκωση αυτή έχει να κάνει με την αύξηση του χρέους στις θεωρούμενες πλούσιες και με ισχυρή οικονομία χώρες. 

Οι φτωχές και με ανίσχυρες οικονομίες χώρες, όπως η Ελλάδα, έχουν επηρεάσει λίγο έως ελάχιστα αυτή την παγκόσμια εξέλιξη. Παρόλα ταύτα απαξιώνονται, λοιδορούνται και παρουσιάζονται από τους κυρίους υπεύθυνους, ως παράδειγμα προς αποφυγή και τις θυσιάζουν για την διατήρηση των δικών τους συμφερόντων. 

Η FED προκειμένου να ξεπεραστούν τα ήδη σοβαρά προβλήματα της Αμερικανικής οικονομίας, εξακολουθεί να τυπώνει τρισεκατομμύρια δολάρια διογκώνοντας το χρέος της. Παραβλέπει όμως ότι όσο πιο πολύ διογκώνεται αυτή η «φούσκα χρέους», τόσο πιο κοντά είναι στο να σκάσει. 

Για να ξεπεράσουν ή για να καθυστερήσουν το ενδεχόμενο αυτού του σκασίματος, οι ΗΠΑ, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν και την στρατιωτική τους δύναμη. Ήδη το Ιράκ, η Λιβύη και η Συρία έγιναν στρατιωτικοί στόχοι ενώ το Ιράν, ασφυκτιά κάτω από την επιβολή ενός αυστηρότατου εμπάργκο. Στόχος αυτού του σχεδίου, είναι να ελέγξουν τη παραγωγή φυσικών πόρων των κρατών και την διατήρηση των συναλλαγών τους σε δολάρια. Αυτό αυξάνει τη ζήτηση του δολαρίου και εμποδίζει την υποτίμησή του, ενώ δείχνει σαν να μην προβλέφθηκαν, τουλάχιστον ως προς το μέγεθός τους, οι αντιδράσεις που θα ακλουθούσαν. 

Αντιδρώντας όπως ήταν αναμενόμενο σε αυτό το σχεδιασμό, η Ρωσία, το Ιράν, άλλες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες και οι αναδυμένες οικονομικά χώρες (BRICS), στοχεύουν στην υπονόμευση του δολαρίου και επιχειρούν με διμερείς συμφωνίες να το περιορίσουν η να το αντικαταστήσουν από τις συναλλαγές των ενεργειακών πόρων τους. Αν το σχέδιο αυτό επιτύχει είναι σίγουρο ότι το δολάριο θα χάσει την αξία του ως αποθεματικό νόμισμα και τα προβλήματα στην αμερικάνικη οικονομία θα ενταθούν ακόμα περισσότερο. 

Η Ρωσία, στηρίζοντας το Ιράν και τη Συρία και υπονομεύοντας μαζί με τις άλλες χώρες το δολάριο, για την ούτως ή άλλως ασθενούσα Αμερικανική οικονομία αποτελεί μια επιπρόσθετη ορατή απειλή. Για το λόγο αυτό, οι επιθέσεις των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας, από αναμενόμενες ή διαφαινόμενες, εκφράστηκαν και πλέον είναι πασίδηλες. 

Επιχείρησαν με πολλούς τρόπους να οδηγήσουν τον Πούτιν να κάνει το μεγάλο λάθος. Ένα τέτοιο λάθος που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως άλλοθι ώστε να της επιτεθούν, ισχυριζόμενες ότι το κάνουν προκειμένου να υποστηρίξουν την Ευρωπαϊκή οικονομία και την Ευρώπη γενικότερα. 

Ως πρώτη εκδήλωση αυτού του σχεδίου, ήταν η επιβολή οικονομικών κυρώσεων στις αρχές του 2014 και η σταδιακής αύξησής τους στη συνέχεια. Οι κυρώσεις αυτές προκάλεσαν μεν νομισματική κρίση στη Ρωσία, ωστόσο απορροφήθηκαν σχετικά εύκολα από τον Ρώσικο λαό, για αυτό και ο Πούτιν δεν αντέδρασε τόσο, όσο ενδεχομένως οι ίδιες οι ΗΠΑ περίμεναν. 

Στη συνέχεια, οι ΗΠΑ έβαλαν την Σουηδική Αραβία να επιτεθεί στη Συρία. Μια καθόλου τυχαία επιλογή, αφού η Συρία αποτελεί αναπόσπαστο σύμμαχο της Ρωσίας. Με την καθοδήγηση του Πούτιν η Ρωσία και σε αυτή την επίθεση αντέδρασε έξυπνα και συγκρατημένα, και πάντως όχι όπως οι ίδιες οι ΗΠΑ περίμεναν και πάλι ότι θα αντιδράσει. 

Αμέσως μετά, οι ΗΠΑ, ζήτησαν από τη Σαουδική Αραβία, τον απόλυτα ελεγχόμενο συνεργάτη της στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και τον πετρελαϊκών αποθεμάτων, να μειώσουν τις τιμές του πετρελαίου, προσδοκώντας ότι θα προκαλέσουν περεταίρω νομισματική κρίση και ακόμα μεγαλύτερη πίεση στη Ρώσικη οικονομία.

Η Ρώσικη οικονομία πιέστηκε, κλονίστηκε, όχι όμως τόσο όσο οι ίδιες οι ΗΠΑ περίμεναν. Ο Πούτιν γνωρίζει πολύ καλά, ότι η ρώσικη οικονομία τουλάχιστον στη βάση της, είναι πιο δυνατή από την αμερικάνικη. Ο λαός του τον στηρίζει, η χώρα του είναι πλουσιότερη σε πρώτες ύλες, και σε κάθε περίπτωση ο ρώσικος λαός μπορεί να αντέξει πολύ περισσότερο από ότι ο αμερικάνικος λαός σε μια ενδεχομένως ανάλογη οικονομική κρίση στην Αμερική. 

Σε μια δεικτική και κατά πολλούς ιστορική ομιλία του ο Πούτιν, απευθυνόμενος πριν κάποιες ημέρες, στο λαό του, ξεκαθάρισε ότι η χώρα του δέχεται έναν εξωτερικό οικονομικό πόλεμο. Παρουσιάστηκε όμως σίγουρος πως η χώρα του θα αντέξει και ως το τέλος του 2016 θα γίνει ακόμα πιο ισχυρή. Είναι προφανές ότι αναφερόμενος σε εξωτερικούς παράγοντες σαφέστατα εννοούσε τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία. 

Ο Πούτιν τοποθετώντας το τέλος της κρίσης ως το τέλος του 2016 , είναι σαν να λέει από την μία ότι ο λαός του και η Ρώσικη οικονομία μπορούν να αντέξουν ακόμα 2 χρόνια «οικονομικών επιθέσεων», ότι είναι απόλυτα σίγουρος για αυτό και από την άλλη να αναρωτιέται αν οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να συνεχίσουν επί τόσο μεγάλο διάστημα τον πόλεμο αυτό. Ξέρει ότι αν συνεχιστούν οι μειωμένες τιμές του πετρελαίου θα πληγούν ανεπανόρθωτα και οι ΗΠΑ. Θωρακίζει την άμυνα του εντείνει τις προσπάθειες υπονόμευσης του δολαρίου, και γενικά δείχνει σαν να ήταν προετοιμασμένος προ πολλού.

Απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού περί ετοιμότητας και προετοιμασίας του Πούτιν , είναι η απόφαση της Ρώσικης Βουλής να υιοθετήσει το 2013 την πρόταση Ρώσου βουλευτή και να ψηφήσει νόμο για την προστασία των Ρώσων επενδυτών από το δολάριο. Είχε προβλέψει δηλαδή ότι θα συνεχίσει η αύξηση του αμερικανικού χρέους , και ότι αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση του δολαρίου, την οποία αμυντικά σκεπτόμενος και ο ίδιος επιδίωκε ως αντιπερισπασμό.

Ο Πούτιν, πιστεύοντας στην κατάρρευση του δολαρίου, από την μια δείχνει να μην ανησυχεί για την τύχη της Ρωσίας και από την άλλη, ενήμερος και έτοιμος ο ίδιος, περιμένει να πέσουν οι ίδιοι οι αντίπαλοί του στη παγίδα που είχαν ετοιμάσει για αυτόν. 

Έτσι εχόντων των πραγμάτων, η αύξηση του Αμερικανικού χρέους, η συρρίκνωση των επιρροών της στο Γεωπολιτικό και Γεωστρατηγικό χώρο της Μέσης Ανατολής και η ευθεία αμφισβήτηση του Status των συναλλαγών ενέργειας σε δολάριο, θα εξαναγκάσουν τις Η.Π.Α, έστω σαν καταρχήν κίνηση αντιπερισπασμού να δουν και άλλως πως το θέμα Ευρώπη, επαναπροσδιορίζοντας τελικά συνολικά την πολιτική τους στην γηραιά Ήπειρο. 

Η αμφίσημη διαχρονικά πολιτική των ΗΠΑ στην Ευρώπη που από την μια μεριά περιελάμβανε την ταύτισή της με τα συμφέροντα της Μ. Βρετανίας, ενώ ταυτόχρονα στήριζε και κάποιες βασικές θέσεις των γερμανικών συμφερόντων (βλ. Βαλκάνια – Σερβία, Κροατία, Τουρκία κλπ). Αυτό προφανώς αποτέλεσε και την αιτία της δημιουργίας του Ουκρανικού προβλήματος. Αυτή η στάση είναι φανερό ότι τους οδήγησε σε αδιέξοδα. Πλέον θα αναγκαστούν είτε να την εγκαταλείψουν είτε να την αλλάξουν ριζικά. 

Η Γερμανία και η Ιαπωνία, δύο πολύ παραγωγικές βιομηχανικά χώρες με σαφή παγκόσμια οικονομική επιρροή, για λόγους που έχουν να κάνουν καθαρά με τα συμφέροντα τους, είναι χώρες που στηρίζουν πολιτικές ύφεσης. Η Γερμανία, μπορεί ελέγχοντας απόλυτα το Ευρώ και συμπαρασύροντας τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης σε πολιτικές ύφεσης, να διασφαλίζει τα συμφέροντα της, ενισχύει όμως τους φόβους των ΗΠΑ. Γι αυτό, αναγκαστικά, θα οδηγηθούν καταρχήν σε μια στάση ελεγχόμενης διαφοροποίησης από τα γερμανικά οικονομικά συμφέροντα, που προοδευτικά θα οδηγήσει στη σύγκρουση. 

Η οικονομική ύφεση αποτελεί τον εν δυνάμει χειρότερο εχθρό της Αμερικανικής οικονομίας για την οποία η παγκόσμια ανάπτυξη αποτελεί μονόδρομο. Τι μπορεί λοιπόν να λειτουργήσει αποτρεπτικά ώστε να αποφευχθεί η οικονομική σύγκρουση της Αμερικής με αυτές τις δυο χώρες και κυρίως την Γερμανία; 

Το βέβαιο αποτέλεσμα από μια τέτοια σύγκρουση είναι ότι θα επικρατήσουν οι ΗΠΑ. Αν έτσι γίνει, (συγκρουστούν) αυτό εν πολλοίς θα καθορίσει και τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Οι δύο υπερδυνάμεις, ΗΠΑ – Ρωσία, θα έχουν πλέον περιθώρια να μοιράσουν επ’ ωφελεία τους, αναίμακτα, κάτι, το οποίο θα είναι ικανό να επιφέρει μια συμβιβαστική ισορροπία μεταξύ τους. Αυτό το κάτι δεν είναι άλλο από την αγορά της Ευρώπης η οποία ενδιαφέρει απόλυτα και τις δύο χώρες.

Αυτό το σενάριο, λόγω των μέχρι τώρα επιλογών του Ομπάμα ξεπερνά το χρονικό περιθώριο μέχρι τις επόμενες αμερικανικές εκλογές. Είτε για τους Δημοκρατικούς όμως, είτε για τους Ρεπουμπλικάνους, οι πολιτικές ανάπτυξης για τις ΗΠΑ και την παγκόσμια οικονομία, είναι μονόδρομος. 

Ως πιο πιθανό αποτέλεσμα στις αμερικάνικες εκλογές πρέπει να θεωρείται η επικράτηση των Ρεπουμπλικάνων. Τα προβλήματα όμως όπως είπαμε παραπάνω θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Αν οι Ρεπουμπλικάνοι δεν κατανοήσουν, όπως φαίνεται ότι έχουν κάνει ο Ομπάμα και οι Δημοκρατικοί, την ανάγκη κεντρικής συμφωνίας, τότε η σύγκρουση των 2 υπερδυνάμεων όπου όλα θα αλλάξουν, πρέπει να θεωρείται δεδομένη. 

Όσοι πιστεύουν ότι το 2017 θα κριθούν πολλά, ίσως έχουν δίκιο. Όσοι πιστεύουν ότι ως το 2017 θα κριθούν όλα έχουν σίγουρα δίκιο 

Έτσι εχόντων τω πραγμάτων, η Ελληνική κυβέρνηση στο ενδεχόμενο της σύγκρουσης οφείλει να διαπραγματεύεται με πολιτικές που θα της διασφαλίσουν ότι μετά την κρίση, η οποία σαφώς θα περιλαμβάνει και τη χώρα μας, θα βρεθούμε στη πλευρά των νικητών. Δηλαδή, με αυτούς που θα μοιράσουν. Σε αντίθετη περίπτωση, μαζί με τους άλλους χαμένους θα αποτελέσουμε και εμείς ένα από τα κομμάτια που θα διανείμουν οι νικητές μεταξύ τους. 

Αν πάλι, οι τεράστιες απώλειες που σίγουρα θα επέλθουν μετά από μια τόσο μεγάλη ρήξη, τρομάξουν τις ενδιαφερόμενες δυνάμεις και επιλέξουν την ποιο πιθανή από ότι φαίνεται λύση του συμβιβασμού, τότε, η πολιτική της χώρας οφείλει να κινηθεί στην λογική των ίσων αποστάσεων. Αυτή η Ευρώπη δεν πρέπει και δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στις προαναφερόμενες δυνάμεις. Έτσι όπως είναι σήμερα, μα κυρίως όπως λειτουργεί, περισσότερο παραπέμπει στην πολιτική έκφραση της θεωρίας του «ζωτικού χώρου» και της κυριαρχίας ενός κεκαλυμμένου «παγγερμανισμού» παρά σε ενωμένη Ευρώπη. Ως υπολογίσιμη εξισορροπητική δύναμη μόνο μια ενωμένη Ευρώπη μπορεί να υπάρξει. Η Ευρώπη από τα Ουράλια έως τον Ατλαντικό. 

Στις 23 Νοεμβρίου του 1959, στο Στρασβούργο, ο πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ Ντε Γκολ διακήρυξε το όραμα του για μια Ευρώπη με τη φράση. «Η Ευρώπη, από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια, είναι το σύνολο της Ευρώπης, που θα αποφασίσει το πεπρωμένο του κόσμου». 

Η φράση αυτή για τη πορεία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συζητήθηκε πολλές φορές και σε μετέπειτα διασκέψεις, όπως το 1981 στη συνδιάσκεψη του Ελσίνκι μεταξύ των Κάρτερ και Μπρέζνιεφ. 

Είναι φανερό ότι πραγματικά ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ρωσία δεν γίνεται. Η Ευρώπη της Μέρκελ και του Σόϊμπλε, ούτως ή άλλως, αργά η γρήγορα, εξαρτημένη όπως είναι ενεργειακά, θα αποτελέσει ως αγορά το αντικείμενο της έριδος. Σήμερα αναγκαστικά, οι ίσες αποστάσεις της χώρας μας, αφορούν τα αμερικανικά και τα ρωσικά συμφέροντα.

Η χώρα μας σε αυτό το γεωστρατηγικό σταυροδρόμι συμφερόντων εκτός από προνομιούχα θέση έχει και πλούσιο υπέδαφος. Στην προσπάθεια εξισορρόπησης συμφερόντων μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων, η επιλογή των ίσων αποστάσεων θα συμβάλει στην εξεύρεση λύσης και θα βοηθήσει αποφασιστικά στην εξυπηρέτηση και των δικών μας συμφερόντων. Υπό αυτήν την έννοια, ανεξάρτητα από το αν τον κρύβει, ο πειθαρχημένος «Ευρωσκεπτικισμός» του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να λειτουργεί σαν μια επιπρόσθετη εγγύηση για τα συμφέροντα της χώρας μας.

Η αριστερά που θα ελέγχει ουσιαστικά, μα και θα ενθαρρύνει την ιδιωτική πρωτοβουλία, η αριστερά της ισονομίας και της ισοδικίας, , η αριστερά που μετά από τόσες γενικές αναφορές σε ονόματα όπως, «εκσυγχρονιστική», «δημοκρατική», «ανανεωτική» κλπ, δείχνει να ξεπερνά τα σύνδρομα και την κομμουνιστική ιδεοληψία, η αριστερά της αλληλεγγύης των λαών αλλά και της σαφούς απολογίας στο έθνος, ως πατριωτική αριστερά αποτελεί τη μόνη λύση για την επίλυση τόσο των πανευρωπαϊκών προβλημάτων, όσο και της Ελλάδας. 

ΑΡΑΒΑΝΤΙΝΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ

ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ 29.1.2015
http://www.osyeforum.org.gr/forum/viewtopic.php?f=2&t=219&sid=86187ce044a3181d25c64388db642fa7&start=80